Ο Ιπποκράτης αποκαλούσε το περπάτημα «το καλύτερο φάρμακο του ανθρώπου». Σήμερα οι ειδικοί συνιστούν σε όλους -ιδίως σε όσους δεν ασκούνται συστηματικά- να κάνουν καθημερινά «ζωηρό» ή γρήγορο περπάτημα για να προστατεύουν την υγεία τους. Όμως, τι σημαίνει στην πράξη ζωηρό και γρήγορο περπάτημα; Περίπου 100 βήματα το λεπτό, είναι η επιστημονική απάντηση.

Τα βήματα αυτά θεωρούνται επαρκή για να έχει ένας άνθρωπος όφελος στην υγεία του. Αν κάποιος θέλει κάτι ακόμη πιο έντονο, τότε περνάει στο δυναμικό βάδισμα, που είναι περίπου 130 βήματα το λεπτό. Από εκεί πέρα, θεωρείται ότι αρχίζει πια το τρέξιμο. Ως όριο ανάμεσα στο βάδισμα και το τζόκινγκ θεωρούνται τα 140 βήματα το λεπτό.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής την καθηγήτρια κινησιολογίας Κατρίν Τούντορ-Λοκ του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης-Άμχερστ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο βρετανικό περιοδικό αθλητιατρικής «British Journal of Sports Medicine», σύμφωνα με τους «Times» της Νέας Υόρκης, μελέτησαν 38 έρευνες που κατέγραφαν το βάδισμα των ανθρώπων άνω των 18 ετών (έως την τρίτη ηλικία) και τις συνέπειες στην υγεία τους.

Η μελέτη (μετα-ανάλυση) κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το ζωηρό ή γρήγορο βάδισμα γίνεται με ρυθμό περίπου 1,7 χιλιομέτρων την ώρα ή 100 βημάτων το λεπτό.

«Τα καλά νέα είναι ότι αυτός ο ρυθμός πιθανότατα δεν είναι κουραστικός για τους περισσότερους υγιείς ανθρώπους» δήλωσε η δρ Τούντορ-Λοκ. Όπως είπε, για μερικούς ανθρώπους γρήγορος ρυθμός βαδίσματος σημαίνει 98 βήματα και για άλλους 102, αλλά ο μέσος όρος είναι τα 100 για σχεδόν όλους.

Σύμφωνα με τις συστάσεις των γιατρών, ένας άνθρωπος πρέπει να περπατά γρήγορα για τουλάχιστον 30 λεπτά καθημερινά, το οποίο «μεταφράζεται» σε περίπου 3.000 βήματα τη μέρα με βάση τον ρυθμό των 100 βημάτων το λεπτό.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Οι άνθρωποι που πάσχουν από διαβήτη τύπου 2 αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο εκδήλωσης της νόσου Πάρκινσον αργότερα στη ζωή τους, σύμφωνα με μια νέα μεγάλη βρετανική επιστημονική μελέτη. Ο κίνδυνος φαίνεται μεγαλύτερος για τους νεότερους διαβητικούς και για όσους εμφανίζουν επιπλοκές λόγω του διαβήτη. 

Χιλιάδες προσκυνητές συρρέουν όλο τον χρόνο για να προσκυνήσουν το ταπεινό κελί στο Άγιον Όρος όπου έζησε και ασκήτεψε 15 και πλέον χρόνια ο μακαριστός γέροντας Παΐσιος.

Σε αυτό το κελί δέχτηκε τις εξομολογήσεις, άκουσε τις δυσκολίες ένιωσε τις θλίψεις των χιλιάδων αυτών ανθρώπων που προσέφευγαν επί πολλά χρόνια για να του καταθέσουν τα προβλήματά τους, να ζητήσουν τη συμβολή του, την ευχή και την προσευχή του και να αναχωρήσουν αναπαυμένοι στην ψυχή τους.

Το κελί (Παναγούδα) του πατρός Παΐσιου (και ο ιερός ναός του, που τιμάται στο γενέθλιο της Παναγίας, στις 8 Σεπτεμβρίου) χιλιάδες ψυχές ξεκουράστηκαν ακούγοντας τα πνευματικά λόγια που τους απηύθυνε ο γέροντας και το κάθε τους αίτημα γινόταν προσευχή προς τον Θεό, με αξιοθαύμαστα αποτελέσματα.

Όσοι πήγαιναν στον πατέρα Παΐσιο με βαριά την καρδιά και τον λογισμό έφευγαν ξελαφρωμένοι από το βάρος το οποίο τους διακατείχε.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν ομολογήσει τα θαύματα τα οποία είδαν από την προσευχή του οσίου γέροντα. Εκατοντάδες άρθρα και περιγραφές των ανθρώπων που έζησαν κοντά του, έστω και για λίγες ώρες, ομολογούν την αγιότητά του.

Τα δρομάκια τα οποία οδηγούσαν στο κελί του, εάν είχαν φωνή, θα ομολογούσαν τα διάφορα θαυμαστά που έζησαν από τους ανθρώπους που περνούσαν από αυτά.

Πόσα δάκρυα και πόσα κλάματα δεν δέχτηκαν αυτά τα πανέμορφα μονοπάτια από τις πονεμένες ψυχές; Όλα τα καλντερίμια οδηγούσαν τους προσκυνητές στην Παναγούδα.

Με τα ψηλά κυπαρίσσια, την καταπράσινη φύση γύρω από το κελί του γέροντα Παΐσιου. Κάτω από τα καταπράσινα δέντρα, με τον γέροντα να νουθετεί τους προσκυνητές, καθισμένους στα κούτσουρα στο υπαίθριο αρχονταρίκι, έτσι όπως το ονόμασαν οι ίδιοι.

Πόσες ψυχές έζησαν το μεγαλείο του Θεού δίπλα στον θεόπνευστο από την Καππαδοκία γέροντα.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πολλοί και σήμερα αισθάνονται την ανάγκη, παρόλο που ο τάφος του γέροντα είναι στο μοναστήρι του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου, στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης, να επισκεφτούν το κελί του, να θυμηθούν τις παλιές τους αναμνήσεις κοντά στον μεγάλο ασκητή, τα λόγια που τους είπε, τις συμβουλές που τους «έδωσε», τα θαύματα που τους έκανε και να βάλουν μετάνοια μπροστά από το συρματόπλεγμα, έξω από το κελί του.

Ο γέροντας Παΐσιος, αν και λείπει σήμερα σωματικά, όμως είναι ενθρονισμένος στην κάθε ψυχή που τον γνώρισε από κοντά, αλλά και στα εκατομμύρια -σε κάθε γωνιά της Γης-των πιστών που διάβασαν τα βιβλία που γράφτηκαν για εκείνον και που ένιωσαν την προσευχή του μπροστά στον πολυεύσπλαχνο Θεό και στην Παναγία μητέρα του, την οποία πολύ αγάπησε παιδιόθεν και αξιώθηκε να τη δει κατά την επίγεια ζωή του.

Γέροντα Παΐσιε, λείπετε από τη σημερινή Ελλάδα -της εξαθλίωσης και της ισοπέδωσης των πάντων-, αλλά πιστεύουμε ότι οι προσευχές σας μπροστά στον θρόνο του αρνίου του Θεού είναι προτιμότερες από την επίγεια παρουσία σας.

Να έχουμε την αγία ευχή!

vimaorthodoxias.gr

Με στόχο την καθολική και ισότιμη πρόσβαση των ευρωπαίων πολιτών σε καθαρό και οικονομικά προσιτό νερό έως το 2030 και ενόψει του συμβουλίου υπουργών Περιβάλλοντος της Ε.Ε.,

Στους εκ Ρώμης καταγόμενους Αγίους Αναργύρους Κοσμά και Δαμιανό, εορτάζει και τιμά σήμερα, αδελφοί μου, η Αγία μας Εκκλησία.

Οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός, οι οποίοι έζησαν την εποχή πού αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Κάρινος, ήταν γιατροί στο επάγγελμα και παρείχαν ιάσεις σε όλους όσοι είχαν ανάγκη. Αμοιβή τους δεν ήταν τα χρήματα, αλλά η οικειοθελής πίστη στον Χριστό των θεραπευθέντων ανθρώπων. Κάποιοι, όμως, καλοθελητές συκοφάντησαν τους Αγίους στον αυτοκράτορα, λέγοντας ότι τις θεραπείες και τα θαύματα πού επιτελούσαν τα έκαναν χρησιμοποιώντας μαγικές τέχνες. Πληροφορούμενοι την διαβολή οι Άγιοι Ανάργυροι προσήλθαν μόνοι τους ενώπιον του αυτοκράτορα, ο οποίος προσπάθησε να τούς μεταπείσει να αρνηθούν τον Χριστό. Εκείνοι, όμως, όχι μόνο δεν αρνήθηκαν την πίστη τους, αλλά κατάφεραν να μεταπείσουν και να αλλάξουν και τον ίδιο τον Κάρινο, τον οποίο, με θαυματουργικό τρόπο, θεράπευσαν.

Συγκεκριμένα, όταν ο Κάρινος ανέκρινε τούς Αγίους, μετατοπίστηκε η θέση του προσώπου του και στράφηκε προς την ράχη του. Αμέσως τότε οι Άγιοι τον θεράπευσαν με την προσευχή τους στον Χριστό. Εξαιτίας αυτού του θαύματος, πίστεψαν στον Χριστό όλοι οι μάρτυρες του θαύματος και ο Αυτοκράτορας τούς έστειλε πίσω στους συγγενείς τους με μεγάλες τιμές. Αργότερα, όμως, οι Άγιοι φθονήθηκαν από τον ίδιο τον δάσκαλό τους στην ιατρική επιστήμη, γιατί είχαν αποκτήσει μεγάλη δόξα και φήμη. Ο δάσκαλός τους τούς ανέβασε σε κάποιο όρος για να μαζέψουν δήθεν ιατρικά βότανα και εκεί τούς επιτέθηκε με πέτρες και τούς θανάτωσε.

Είναι εντυπωσιακό το γεγονός της συκοφαντίας των Αγίων Κοσμά και Δαμιανού, από τους ειδωλολάτρες της εποχής τους, προκειμένου να αναστείλουν και καταστρέψουν την θεραπευτική τους δράση, που αποσκοπούσε όχι απλώς στην θεραπεία των σωματικών ασθενειών, αλλά κυρίως στην γνωριμία των ανθρώπων με τον Χριστό, τον μόνο Ιατρό ψυχών και σωμάτων και στην δι’ Αυτού σωτηρία. Δεν είναι, όμως, πρωτοφανές. Θυμίζουμε ότι και ο Ίδιος ο Κύριος συκοφαντήθηκε επανειλημμένως από την φαρισαϊκή υποκρισία της εποχής Σου, η οποία ακριβώς την ίδια συκοφαντία χρησιμοποιούσε εναντίον Σου: εν τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια· ενώ και πλήθη Αγίων Μαρτύρων σύρονταν στους δημίους τους, με χαλκευμένες κατηγορίες και απίστευτες συκοφαντίες ανθρώπων που ζούσαν στην δαιμονική πλάνη.

Δυστυχώς, το φαινόμενο της συκοφαντίας συναντάται ευρύτατα και στην εποχή μας και χαρακτηρίζει ανθρώπους που δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο για να επικρατήσουν, κάθε άνομο τρόπο για να βλάψουν τους αξίους, κάθε ψεύδος για να εξυπηρετήσουν υπόγεια και ιδιοτελή συμφέροντα. Η συκοφαντία είναι η εκδίκηση των άνανδρων. Γι’ αυτό και ο πόνος που προκύπτει από την συκοφαντία είναι μαρτυρικός για τον συκοφαντούμενο. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ομολογεί ότι «δεν υπάρχει πόνος βαρύτερος και δεν υπάρχει πληγή περισσότερο θανάσιμη από τη συκοφαντία». Σην ίδια, όμως, στιγμή και η πνευματική ωφέλεια για τον αδίκως συκοφαντούμενο είναι μεγάλη. Γιατί, όπως διδάσκει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «αυτός που μάς συκοφαντεί μάς προξενεί μεγάλο μισθό. Γιατί ο Κύριος είπε χαίρετε και αγαλλιάσθε, όταν είπωσι πάν πονηρόν ρήμα καθ’ υμών…».

Πολλές φορές και μεταξύ των Χριστιανών παρατηρούνται φαινόμενα συκοφαντίας, προερχόμενα, ίσως, από υπερβάλλοντα ζήλο, σίγουρα, όμως, από ξεστρατισμένη ευσέβεια, που έχασε τα πνευματικά χαρακτηριστικά της και εκτραχύνθηκε σε άδικη και απάνθρωπη κρίση, στηριζόμενη, συνήθως, στα φαινόμενα, τα οποία συχνά απατούν. Ένα τέτοιο περιστατικό πνευματικής πλάνης, που εξέθεσε τον συκοφάντη, διασώζεται στην Ασκητική Γραμματεία της Εκκλησίας μας, η οποία διδάσκει ότι «κι αν ακόμη ψηλαφίσετε κάτι με τα χέρια σας, μη το θεωρήσετε βέβαιο. Διότι ένας αδελφός γελοιοποιήθηκε σε τέτοια περίπτωση. Αυτός είχε πονηρές υποψίες εναντίον του αδελφού του. Και μια μέρα, που τον είδε τάχα να αμαρτάνει με μία γυναίκα, ταράχθηκε και πολεμήθηκε φοβερά από κακούς λογισμούς. Πλησίασε, λοιπόν και τους σκούντησε με το πόδι του, λέγοντας: πάψτε πια, ως πότε; Και να! Σότε διεπίστωσε πως ήταν δύο δεμάτια στάρι, το ένα πάνω στο άλλο!

Γι’ αυτό σάς λέγω: ακόμα κι αν ψηλαφίσετε με τα χέρια σας, μη βιαστείτε να κατηγορήσετε». Αν ψάξουμε λίγο μέσα μας, αγαπητοί μου, ίσως να διαπιστώσουμε ότι κι εμείς έχουμε υποκύψει τον πειρασμό της συκοφαντίας των αδελφών μας. Αν, μάλιστα, η συκοφαντία, γενικώς, συνιστά μέγα αμάρτημα ενώπιον του Θεού, η συκοφαντία των κληρικών, ειδικότερα, συνιστά τραγική εκτροπή, καθότι οι κληρικοί έχουν αναλάβει το βαρύτατο έργο της διαποίμανσης του λαού, πολεμούμενοι διαρκώς από τον μισόκαλο διάβολο και τα όργανά του. Εκείνος που διακρίνεται από αυτογνωσία και ταπείνωση κοιτά τις δικές του ελλείψεις και δεν ασχολείται με τους άλλους. ΑΜΗΝ.

vimaorthodoxias.gr

Την τελευταία του πνοή άφησε τα ξημερώματα της Τρίτης 26 Ιουνίου 2018, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιος.

Ο Σεβασμιώτατος προδόθηκε από την καρδιά του, δύο ώρες πριν ολοκληρωθεί η μεταμόσχευση στο συκώτι από τον Ιατρό κ. Ανδρέα Τζάκη.

Ο Μακαριστός Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιος (κατά κόσμο Ιάκωβος Λάππας) γεννήθηκε το 1946 στη Σαλαμίνα.

Σπούδασε νομικά και θεολογία στην Αθήνα. Χειροτονήθηκε το 1976 Διάκονος και ακολούθως Πρεσβύτερος.

Από το 1984 υπηρέτησε ως Α΄ Γραμματεύς-Πρακτικογράφος της Ι. Σ. Εξελέγη Μητροπολίτης το 1994.

poimin.gr