Ανήμερα στην εορτή του τον κάλεσε ο Θεός. Το βράδυ έγινε ολονυκτία στον Ι. Ν. Αγίας Τριάδος. Το πρωί εψάλη η εξόδιος ακολουθία από τoν Σεβασμιώτατο Καισαριανής κ.Δανιήλ και ιερείς της Μητροπόλεως με την παρουσία πλήθους ενοριτών και πνευματικών του τέκνων. Ακολούθησε η ταφή του στο κοιμητήριο του Βύρωνα. Όλα σοβαρά , ήσυχα και απλά. Όπως άρμοζε στην βιοτή του παπα-Χαράλαμπου
Γεννήθηκε στα Χανιά το 1934 και χειροτονήθηκε το 1967. Διακόνησε από το 1970 στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος στον Βύρωνα, όπου έζησε με την πρεσβυτέρα του και τα πέντε τέκνα του. Υπηρέτησε με ένθεο ζήλο την ενορία του αλλά και την εξωτερική ιεραποστολή στην Αφρική προ της χειροτονίας του αλλά και μετά την συνταξιοδότηση του.
Ο παπα-Χαράλαμπος ήταν ανθρωπος που έπρεπε να τον προσεγγίσεις προσεκτικά για να διαπιστώσεις ότι εκοσμείτο από ένα σπάνιο συνδυασμό χαρισμάτων. Είχε λεβεντιά χωρίς επίδειξη. Θάρρος χωρίς έπαρση. Επιμονή χωρίς ενόχληση. Απομακρυνόταν από το περιττό, επιζητούσε το ουσιώδες, βίωνε το αληθινό, δίδασκε γνησίως το Ευαγγέλιο. Πάνω, απ’ όλα, όμως, όταν μιλούσες μαζί του, συμφωνώντας ή διαφωνώντας, αισθανόσουν ότι ήταν πάροικος και παρεπίδημος του κόσμου τούτου, προσβλέποντας σταθερά στην μέλλουσα βασιλεία , στην ευλογημένη συνάντηση με τον Κύριο. Ξεπερνούσε με ένα ευαίσθητο και χαριτωμένο τρόπο τις μάταιες κουβέντες, το «πνευματικό» κουτσομπολιό, τις στενοχώριες του περιβάλλοντος, τις κρίσεις που ανεπαισθήτως μεταβάλλονται σε κατακρίσεις. Ζύγιζε τα πάντα στο ζύγι του Ευαγγελίου με αριστοτελική μεσότητα, γνήσια ανθρωπιά και κυρίως με αγάπη, ταπείνωση και υπομονή. Βίωνε βαθειά το Ευαγγέλιο, δίδασκε από περίσσευμα, εξομολογούσε με αλγούσα καρδία, ουδέποτε ενεργούσε για το «θεαθήναι». Είχε ολιγολογία και «σιωπή εν γνώσει», η οποία κατά τον Αγιο Ιωάννη της Κλίμακος είναι μητέρα της προσευχής. Είναι βέβαιο ότι τα κρυπτά της καρδίας του ήταν απείρως πλουσιώτερα από αυτά που βλέπαμε και καταλαβαίναμε.
Ημουν μόλις 18 ετών όταν τον γνώρισα και το αποτύπωμα της γνωριμίας μας εξακολουθεί να διατηρεί την ίδια πνευματική λάμψη μέχρι και σήμερα.
Αλησμόνητε παπα-Χαράλαμπε. Ο Θεός να σε κατατάξει στους δικαίους του – είμαι βέβαιος γι αυτό –.
Και κάτι τελευταίο. Μη λησμονείς παπα-Χαράλαμπε ότι ακόμα μου χρωστάς το δείπνο που κάποτε μου υποσχέθηκες. Οταν γνωριστήκαμε με δέχθηκες στο σπίτι σου και εγώ, ο αφελής νέος, απέφυγα να δοκιμάσω το φαγητό που ετοίμασε η καλή σου πρεσβυτέρα, διότι δεν μου άρεσε. Τότε με πολύ χάρι μου είπες «Νικολάκη, την επόμενη φορά σου υπόσχομαι να σου προσφέρω το φαγητό που σου αρέσει». Πέρασαν πολλά χρόνια. Θυμάμαι ακόμα την υπόσχεση σου. Τώρα, παπα-Χαράλαμπε, που έφυγες από την ματαιότητα, προσεύχομαι να αξιωθώ να σε συναντήσω και να συνδειπνήσουμε στην χλόη του Παραδείσου, που είμαι βέβαιος ότι σε τοποθέτησε ο Κύριος. Και έτσι να μου ξεπληρώσεις την παλιά σου υπόσχεση……….
15 Μαρτίου 2016
ΝΙΚΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ